Ειναι οι μεγαλοι σκυλοι πιο επικινδυνοι; Ποιες ειναι οι επικινδυνες φυλες;

Αν έχεις σκύλο – ή έστω αν κυκλοφορείς αρκετά έξω – σίγουρα έχεις ακούσει κάποιον να λέει: “Εγώ όταν βλέπω μεγάλο σκύλο, αλλάζω πεζοδρόμιο”. Η ιδέα ότι το μέγεθος ενός σκύλου συνδέεται με την επιθετικότητά του είναι εξαιρετικά διαδεδομένη. Αλλά ισχύει;

Ας δούμε τι λένε τα δεδομένα.

Μεγαλύτερο μέγεθος, περισσότερος κίνδυνος;

Λογικά, αν οι μεγάλοι σκύλοι ήταν πιο επικίνδυνοι, τότε όσο μεγαλύτερος ο σκύλος, τόσο περισσότερα τα περιστατικά επιθέσεων. Για να το ελέγξουμε, κοιτάμε ένα δείγμα από πάνω από 10.000 περιστατικά επιθέσεων σκύλων που δηλώθηκαν στη Νέα Υόρκη το 2017-2018.

Το αποτέλεσμα; Καμία συσχέτιση μεταξύ σωματικού μεγέθους και αριθμού επιθέσεων.

Μάλιστα, αν δούμε τη λίστα των φυλών που συμμετείχαν στις περισσότερες επιθέσεις, στην κορυφή βρίσκονται μικρόσωμες φυλές.

Γιατί οι μικρόσωμοι σκύλοι εμφανίζονται πιο συχνά στις αναφορές επιθέσεων;

Υπάρχουν αρκετές πιθανές εξηγήσεις:

• Σε μεγάλες πόλεις, οι μικρόσωμοι σκύλοι είναι πιο δημοφιλείς, οπότε λογικά εμφανίζονται και πιο συχνά σε αναφορές.
• Πολλοί άνθρωποι δεν παίρνουν στα σοβαρά την εκπαίδευση των μικρόσωμων σκύλων, θεωρώντας ότι “δεν μπορούν να κάνουν μεγάλη ζημιά”.
• Οι επιθέσεις από μεγάλους σκύλους μπορεί να αναφέρονται διαφορετικά ή να θεωρούνται πιο σπάνιες λόγω καλύτερης εκπαίδευσης.

Παίζει ρόλο η φυλή;

Μια δεύτερη μελέτη από την Ιρλανδία εξέτασε αν κάποιες φυλές είναι πραγματικά πιο επιθετικές. Αν αυτό ήταν αλήθεια, τότε θα περιμέναμε να δούμε ότι μια μικρή ομάδα "επικίνδυνων φυλών" είναι υπεύθυνη για την πλειοψηφία των περιστατικών.

Αλλά τα δεδομένα λένε άλλη ιστορία.

Οι φυλές που εμφανίζονται πιο συχνά στις αναφορές δεν είναι αυτές που έχουν χαρακτηριστεί ως επικίνδυνες. Αντίθετα, στην κορυφή της λίστας βρίσκονται δημοφιλείς οικογενειακές φυλές, όπως τα Labrador.

Το στερεότυπο των "επικίνδυνων φυλών"

Η ιδέα ότι κάποιες φυλές είναι πιο επικίνδυνες από άλλες προέρχεται από ένα αντικειμενικό στοιχείο: το "damage potential" ή αλλιώς το πόσο ζημιά μπορούν να κάνουν . Κάποιοι σκύλοι έχουν μεγαλύτερη δύναμη, είναι πιο αθλητικοί ή έχουν πιο δυνατά σαγόνια. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν μεγαλύτερη προδιάθεση να επιτεθούν. Η ζημιά που μπορούν να προκαλέσουν δεν σχετίζεται με το αν θέλουν να το κάνουν.

Ο χαρακτήρας ενός σκύλου επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες, όπως η γενετική, η επιγενετική και, φυσικά, το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει και η ανατροφή τους. Το να υποθέτουμε ότι ένας σκύλος με μικρότερη σωματική δύναμη είναι αυτομάτως και πιο ασφαλής είναι αφελές. Οι μικρόσωμοι σκύλοι μπορεί να δαγκώσουν εξίσου συχνά – και τα στοιχεία το επιβεβαιώνουν.

Στην πράξη, είναι αδύνατο να ορίσουμε ποιες φυλές είναι πραγματικά πιο επικίνδυνες, γιατί αυτό θα απαιτούσε πλήρη καταγραφή του πληθυσμού κάθε φυλής και όλων των περιστατικών δαγκώματος. Κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό, αφού πολλοί άνθρωποι δεν αναφέρουν δαγκώματα λόγω των νομικών συνεπειών που μπορεί να ακολουθήσουν.

Έτσι, το μόνο που βλέπουμε στις λίστες των "επικίνδυνων φυλών" είναι οι πιο δημοφιλείς φυλές να βρίσκονται στην κορυφή – απλώς επειδή υπάρχουν περισσότερες από αυτές. Αν όμως κοιτάξουμε τα δεδομένα, γίνεται ξεκάθαρο ότι ακόμα και οι οικογενειακοί σκύλοι δεν είναι απολύτως ασφαλείς.

Άρα, τι κάνει έναν σκύλο επικίνδυνο;

Τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρη σύνδεση μεταξύ φυλής, μεγέθους και επιθετικότητας.

Αυτό που φαίνεται να παίζει καθοριστικό ρόλο είναι ο ανθρώπινος παράγοντας.

Μια τρίτη μελέτη, που εστίασε στην πρόληψη επιθέσεων, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα:

"Για να μειωθούν οι επιθέσεις, πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν με τους σκύλους – είτε είναι ιδιοκτήτες είτε όχι."

Οι πιο αποτελεσματικές στρατηγικές πρόληψης αφορούν:

• Την εκπαίδευση των ιδιοκτητών για σωστή διαχείριση του σκύλου τους.
• Την εκπαίδευση του ευρύτερου κοινού για το πώς να συμπεριφέρεται γύρω από σκύλους.
• Την κατανόηση των περιστάσεων που οδηγούν σε περιστατικά επιθέσεων.
  
  

Συμπέρασμα

Η συζήτηση για το ποιοι σκύλοι είναι “επικίνδυνοι” είναι γεμάτη στερεότυπα, αλλά τα δεδομένα δείχνουν ότι δεν υπάρχει απλή απάντηση.

Δεν είναι το μέγεθος. Δεν είναι η φυλή.
Είναι ο τρόπος που οι άνθρωποι φροντίζουν, εκπαιδεύουν και αλληλεπιδρούν με τους σκύλους τους.

Και αυτό είναι κάτι που μπορούμε – και πρέπει – να αλλάξουμε.